Dä Schwätz-Schwabbel wird ustrickst
Heute gibt’s in Cliff & Hänger den ersten Toten, wie es sich für eine Kindergeschichte gehört! Allzu schade ist es jedoch nicht um ihn, denn die Welt wird ab morgen ein deutlich ruhigeres und angenehmeres Plätzchen sein als noch vor diesem Kapitel!
Previously on Cliff und Hänger:
Eusi vier Helde sind mit dä Giggeli-Zwerge unterwegs i dä tüüfe Höhlegäng vo dä Giggeli-Berge. Plötzlich taucht en Schwätz-Schwabbel vor ihne uf!
Kapitel 11
Dä Schwätz-Schwabbel wird ustrickst
Vor dä Zwergeschar und eusne Fründe hät sich en riesige Schwätz-Schwabbel ufgrichtet! Er hät fürchterlich usgseh und hät ihne dä Wäg komplett versperrt.
Schwätz-Schwabbel, müend ihr wüsse, sind ganz gföhrlichi Monschter. Sie läbed tüüf unter dä Erde und bestönd usere gruusig glitschige, grüene Masse. I derä ine hät’s eigentlich nume zwei Auge und es riesigs Muul. Obedruf hät en Schwätz-Schwabbel zwei grüeni Hörner.
Wenn die Monschter uf es arms Opfer träffed, schwätzed sie sofort los! Sälber dörf mer dänn ja nüt säge, mer muess aber unbedingt immer mit em Chopf nicke und mit „Mhh hmm. Mhh hmm“ em Schwätz-Schwabbel rächt geh. Egal was dä so seit.
Mag mer das nüme mache, dänn isch mer verlore! Dänn chrücht dä Schwätz-Schwabbel über eine ie und mer isch für immer i ihm ine gfange!
Au dävoränne chamer emene Schwätz-Schwabbel unmöglich. Versuecht mer das nämli, so schwabbled das Ding blitzschnäll los und verwütschet au dä allerschnällschti Ränner.
Mer hät gege nen Schwätz-Schwabbel also so guet wie kei Chance. Es hät au no nie öpper geh, wo en Schwätz-Schwabbel troffe hät und mit em Läbe dävo cho wär!
Die einzig Schwachstell, wo die Schwätz-Schwabbel händ, sind ihri Auge. Will sie ja wiit unter dä Erde läbed, wo’s so guet wie immer stockdunkel isch, gsehnd d’Schwätz-Schwabbel nur sehr sehr schlächt.
Das händ d’Giggeli-Zwerge gwüsst und sie händ sofort versuecht das us’z’nütze.
Während dä vorderschti Zwerg ganz stiif vor em Schwätz-Schwabbel stahbliebe isch, sind die andere all superschnäll hinter die nächschte Höhlefelse gumped und händ sich det versteckt. Dä Schwätz-Schwabbel hät i dä Zwüscheziit scho agfange, uf dä erschti Zwerg i’z’schwätze.
„Ja lueg au da, en Zwerg! Was macht dänn so en Zwerg so ganz ällei tüüf da under dä Erde? Weiss er nöd, dass es da gföhrlich isch? Es hät allerlei Gselle da une. Nöd, dass es dobe besser wär. Det isch es sogar au no viel z’hell! Min guete Ururur-Grossvater hät immer gseit, es isch dobe wie dunde s’gliich. Ja, er isch en glatte Cheib gsi, min Urururur-Grossvater. Oder isch es doch dä Ururururur-Grossvater gsi? Wie au immer, vo was han ich eigentlich gredt? Ah ja, ich han ja ändlich wieder emal en Zuehörer. Es isch sälte gnueg, dass das vorchunnt. S’letscht Mal isch sicher scho meh als drü Jahr her, wo ich sones herzigs Zwergli atroffe han. D’Zwerge sind aber au würklich netti Gschtalte. Min Ururururur-Grossvater hät immer gseit, lieber en Zwerg i dä Hand als en Ries i dä Pfanne. Ja, min Ururururur-Grossvater isch würklich en witzige Schwabbel gsi.“
Und so isch es wiiter gange. Dä Schwätz-Schwabbel hät gredt und gredt und gredt. Vom Wätter, vo dä Jahresziite, dass früehner alles besser gsi seg und und und und und.
Dä armi Zwerg vor ihm hät tapfer zueglost, immer schön gnickt und „Mhh hmm“ gseit, doch nach es paar Stunde hät er langsam aber sicher nüm möge. Em Schwätz-Schwabbel isch scho s’Wasser im Muul zäme gloffe, doch da isch superschnäll en andere Zwerg vor dä erschti ane gumpet. Dä wiederum isch schnuerstracks hinter dä nächschti Höhlefelse gschprunge und hät sich det vo dem viele Glabber chöne erhole.
Dä Schwätz-Schwabbel isch so mit Redä beschäftigt gsi, dass er vo dem Wächsel nüt mitübercho hät. Er hät eifach wiiter gredet.
Dä Trick händ d’Zwerge immer wieder wiederholt, drü ganzi Täg lang. Und dänn isch es passiert!
Em Schwätz-Schwabbel sind d’Wort usgange!
Er hät gstutzt und hät ganz nervös überleit, was er no säge chönnt, aber dä Schwätz-Schwabbel hät alles, wo’s git, scho gseit, und das sogar scho mehrmals.
Jetzt hät dä Schwätz-Schwabbel agfange lüüchte. Er hät sich ufblase und isch grösser und grösser worde. Dänn isch er mit emene luute Knall vertätscht und sini schlabbrigi Masse hät’s i dä ganze Höhli umegsprützt.
Hunderti vo Zwerge, Tier und anderi Wese sind glücklich unter em chläbrige Rescht vom Schwätz-Schwabbel füre kroche.
„Ihr händ eus befreit! Mir sind alles armi Gschöpf, wo früehner vo dem Schwabbel gfange worde sind. Danke viel mal!“
All zäme händ schlünigscht us dä Höhli use wellä, doch da händ sie feststelle müesse, dass dä Usgang komplett mit em Gschlabber vom verchlöpfte Schwätz-Schwabbel zuekläbt gsi isch.
„Da chömed mer ja nie meh use“, hät dä Gumpi gjammeret.
Ganz en alte Zwerg isch jetzt füre cho und hät echli ghüeschtelet.
„Es gäbti da scho ä Lösig“ hät er gmeint und hät mit dä Finger ganz gheimnisvoll uf d’Wand näbed em Usgang zeiget.
Was hät ächt dä alti Zwerg für ä Idee?
Morn, liebi Chinde, wüssed mer meh.
Cliff und Hänger – Die Logorö-Adventsgeschichte 2013
Bisher erschienen:
- 01. Es überraschends Gschänk
- 02. S’gheimnisvolle Figürli
- 03. Hallo, min Name isch Hänger
- 04. Dä Gumpi cha nüm gumpe
- 05. Vo dä Prinzässin Lea, em König Lolo und emene truurige Kerli
- 06. Jetzt chömed d’Hasepirate!
- 07. Ä Schlacht, wo eigentlich gar keini gsi isch
- 08. En Wald volle Dichte
- 09. Dä trotteligi Herr Igel
- 10. D’Giggeli-Zwerge vo dä Giggeli-Berge
